Mijn digitale blooper bleek achteraf een voorbeeld van “van je fouten kun je alleen maar leren”. Maar ik voel de hartkloppingen nog wel als ik er aan terug denk.

Ik ben altijd een enorme muziekfreak geweest, en vanaf het moment dat je muziek ook als mp3 kon opslaan en zelfs via Napster kon downloaden was het hek van de dam. Mijn digitale muziekcollectie groeide gestaag en ik digitaliseerde ook mijn CD’s als het even kon. Waar eerder dozen vol cassettes, later CD’s, meegingen op vakantie, kon het nu allemaal in mijn mp3-speler, fantastisch! Ik was heel secuur in het verzamelen in mapjes, netjes per artiest, per jaartal, per album, zodat ik alles weer goed kon terugvinden. (Want ze vonden me ook nog wel eens voor een feestje, of ik maakte een thema-CD*. Ik googelde graag met muziek.)

Apple had de markt ontdekt en iTunes deed het steeds beter als muziekbibliotheek. Alleen kreeg ik mijn mapjes er maar niet in volgens mijn eigen methode. Dat iTunes gedroeg zich als een bemoeial en dreigde telkens mijn structuur om te willen gooien. Maar je gaat toch niet de noeste arbeid van jaren organiseren zomaar laten verdwijnen?

Zaterdagmorgen “mocht” ik altijd van mezelf even fijn aan het organiseren slaan. Tegen mijn partner riep ik dan “ff lekker postzegels verzamelen!”. Nieuwe aanwinsten verwerken. Als huisarts werk je de hele week in een redelijk hectische en bij vlagen chaotische omgeving, dan is zo’n uurtje muzikaal boekhouden lekker hoor!

Het zal in mijn enthousiasme zijn geweest dat ik ergens op het knopje “ja” klikte in plaats van “nee”. Maar iTunes besloot op dat moment om éindelijk los te gaan en zijn eigen organisatie op mijn zorgvuldig aangelegde collectie mapjes en bestandjes te leggen. Ik zag letterlijk hoe mappen verdwenen, en onder een andere naam opdoken. Ik kon niets meer doen om het te stoppen. Mijn vingertoppen verdwenen tussen mijn tanden, mijn ogen sperden zich wijder open dan ik ooit voor mogelijk hield, mijn hartslag accelereerde sneller dan een Ferrari. Nee!….

Het martelende proces nam een kwartiertje in beslag. Ik durfde haast niet te kijken. Al mijn mapjes in nieuwe, vreemd getitelde mapjes weggezet. Er klopte niets meer van! Tot ik in arren moede dan toch maar weer gewoon in iTunes keek. En vanaf dat moment realiseerde ik me dat ik iets tegen had gehouden wat dom was. iTunes wist béter wat ik met die muziek wilde dan ik zelf. Ik móest helemaal niet meer in mapjes denken, iTunes was de intelligente schil óver die mapjes, waarmee je alleen maar veel meer, gemakkelijker en intelligenter kon organiseren en zoeken! Playlistje met Chileense blues uit de jaren ’70? iTunes vindt het. CD’tje branden* met titels met de naam van je kind er in? iTunes kan het. Chillmuziek voor een feestje met veertigers? iTunes zet het klaar.

Moraal van het verhaal: Enjoy your blooper. Laat af en toe oude structuren los. Sommige software is écht slimmer dan je zelf bent.

*ja, vroeger deed je dat nog, CD’tjes branden. Dit is al een oud verhaal.

Bart Timmers,
Huisarts