De zorg wordt regelmatig bestempeld als traag en moeilijk te veranderen. Is dat ook echt zo of is het een hardnekkige mythe? En wie zegt dit? De voorloper? De leverancier? De patiënt? De financier? De zorgprofessional zelf?
Het perspectief van waaruit de frustratie wordt uitgesproken is natuurlijk veelzeggend. De innovator en de early adopter (Rogers 1962) zuchten altijd om de late majority en de laggards. Maar is het nou specifiek de zorg die traag is? Of ligt het aan het feit dat mensen überhaupt moeite hebben met verandering? En dat de zorg 1 van de grootste werkgevers is, en daarom extra opvalt?
Ik zie dat de urgentie voor innovatie in de zorg nog niet overal wordt gevoeld. Niet altijd op de werkvloer en niet altijd door patiënten/cliënten zelf. Ik zie dat de leidinggevenden die we trainen allemaal moeite hebben met weerstand van medewerkers die niet mee willen bewegen, maar niet goed weten hoe ze effectief met die weerstand om moeten gaan. Er wordt nog weinig geworven op innovatiebereidheid, op veranderkracht. Je kunt er als medewerker ook nog te vaak voor kiezen innovaties niet in te zetten. Er wordt niet altijd op gestuurd en er zijn ontsnappingsroutes. Ligt het daaraan?
Of ligt het aan de patiënten die volgens veel ziekenhuismedewerkers niet digivaardig genoeg zijn en daarom niet meekunnen in digitale zorg (terwijl dat ook in veel gevallen niet gebaseerd is op feiten en gebruikt wordt als excuustruus).
Of ligt het aan het feit dat innoveren rondom mensen, en zeker de gezondheid van mensen, vaak te riskant is? Dat je niet zomaar kan innoveren als iemands leven op het spel staat? Of ligt het aan het protocollaire werken in de zorg dat weinig ruimte biedt voor experimenten en het vinden van de beste werkwijze?
Of zit de oplossing in het feit dat preventie niet tot nauwelijks gefinancierd wordt? Of dat innovatie uit eigen zak betaald moet worden (buiten de subsidies) en dat de opbrengsten niet per se ten goede komen van de organisatie zelf?
Zou het helpen als medewerkers meer inzicht zouden hebben in welk veranderprofiel ze zelf hebben en hoe ze hun innovatiebereidheid kunnen vergroten? Of is het de werkdruk, de hoeveelheid administratieve lasten en de tekorten die ervoor zorgen dat mensen geen tijd hebben om te innoveren? Of dat mensen zo overbelast zijn dat vitaliteit in de weg staat van vrije denkruimte en dus creatieve ideeën?
Is het een competentieprobleem? Dat medewerkers niet goed weten wat AI nou eigenlijk is en kan betekenen? Dat mensen niet digivaardig genoeg zijn? Dat dit ook onvoldoende geborgd is in de zorgopleidingen? En dat als je nu in de zorg werkt de opleidingstijd schaars is door de eerder genoemde werkdruk en tekorten? Wat vind jij? Waarheid of mythe? En als het waarheid is, waar zit dan volgens jou de grootste oplossingsrichting?
Ik ❤️van de zorg en ben trots op alle mooie ontwikkelingen! Maar ik wil van de schildpad naar de cheeta. En jij?

Foto: AI in Canva 😊.